Zespół cieśni kanału nadgarstka

Zespół cieśni kanału nadgarstka– czym jest?

 

To często spotykana w praktyce lekarza ortopedy choroba w obrębie kończyny górnej. Jest ona wynikiem długotrwałego ucisku na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka. Przeważnie dolegliwości dotyczą ręki dominującej pacjenta, poddawanej częstym przeciążeniom.

 

Trochę anatomii:

Schorzenie zaliczane jest do neuropatii obwodowych, a więc chorób dotyczących nerwów obwodowych. W tym przypadku procesem chorobowym objęty jest nerw pośrodkowy, znajdujący się w tak zwanym kanale nadgarstka. Kanał nadgarstka to przestrzeń ograniczona od trzech stron przez kości nadgarstka, a od strony dłoniowej przez więzadło poprzeczne nadgarstka. W kanale nadgarstka poza wymienionym wcześniej nerwem pośrodkowym, znajdują się również ścięgna mięśni zginaczy palców.

Jak dochodzi do powstania choroby?

W wyniku powtarzających się procesów zapalnych, skutkujących obrzękiem i przerostem więzadła poprzecznego nadgarstka na grubość może dochodzić do ucisku i niedokrwienia nerwu pośrodkowego. Z tego typu sytuacją mamy do czynienia u osób, u których praca (informatycy, stomatolodzy, budowlańcy) lub hobby (gra na instrumentach, majsterkowanie, modelarstwo) powiązana jest z ciągłym, powtarzającym się obciążaniem okolicy nadgarstka i palców.

Inną przyczyną choroby mogą być urazy w obrębie nadgarstka, gdy dochodzi do zniekształcenia kostnych ścian kanału nadgarstka, na przykład w wyniku złamania końca dalszego kości promieniowej.

Należy wspomnieć, że zespół cieśni kanału nadgarstka szczególnie często dotyczy osób z wcześniej rozpoznanym reumatoidalnym zapaleniem stawów.

Objawy:

Do podstawowych objawów choroby należą:

• Ból okolicy nadgarstka i palców

• Drętwienie palców I,II,III nasilające się szczególnie w nocy

• Osłabienie siły palców i nadgarstka (wypadanie przedmiotów z rąk)

• Zaniki mięśniowe mięśni kłębu kciuka

• Brak precyzji przy ruchu palców

 

 

 

Diagnostyka:

Postawą jest dokładnie zebrany wywiad i badanie pacjenta przez lekarza ortopedę lub neurologa,  które z dużym prawdopodobieństwem wskaże przyczynę dolegliwości. Wśród testów prowokacyjnych potwierdzających zespół cieśni kanału nadgarstka należy wymienić test Tinela i Phalena.

Z badań dodatkowych największe znaczenie w diagnostyce schorzenia ma badanie przewodnictwa nerwowego dla nerwu pośrodkowego. Czasami dodatkowo wykonuje się USG, a w wyjątkowych sytuacjach MRI nadgarstka.

Największe znaczenie w diagnostyce schorzenia ma badanie przewodnictwa nerwowego

Uwaga!

W przypadku prawidłowych badań przewodnictwa nerwowego i usg nadgarstka diagnostykę należy poszerzyć o MRI kręgosłupa szyjnego ze względu na prawdopodobieństwo uszkodzenia dróg nerwowych na innym poziomie, na przykład w wyniku dyskopatii kręgosłupa szyjnego.

Leczenie:

Na początkowym etapie choroby, gdy dolegliwości nie są silnie nasilone leczenie zacząć można od fizjoterapii. Czasami lekarz ortopeda chcąc szybko zmniejszyć dolegliwości pacjenta, sięgnąć może po tak zwaną „blokadę sterydową”. Jest to forma zastrzyku podawanego do kanału nadgarstka.

Metodą, która przynosi najlepsze i trwałe efekty w przypadku zespołu cieśni kanału nadgarstka jest leczenie operacyjne.

Metodą, która przynosi najlepsze i trwałe efekty w przypadku zespołu cieśni kanału nadgarstka jest leczenie operacyjne. Polega ona na przecięciu kolejno: skóry, tkanki podskórnej, rozcięgna dłoniowego i więzadła poprzecznego na wysokości nadgarstka. Otwiera się w ten sposób kanał nadgarstka i uzyskuje odbarczenie nerwu pośrodkowego, co jest istotą leczenia. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub regionalnym, a pacjent opuszcza szpital najczęściej kilka godzin po operacji.  Okres rekonwalescencji w tym przypadku wynosi około 2 miesiące. Szwy skórne zdejmuje się 2 tygodnie po zabiegu, a operowaną rękę odciążamy przez okres 4-6 tygodni. Dla polepszenia efektów leczenia warto po leczeniu operacyjnym wdrożyć rehabilitację.